wróć... Kupujemy psa. Jak wybrać hodowlę i jak kupić psa by nie popełnić błędu?

Wybór rasy jest pierwszym naszym zadaniem. I tak jak sama decyzja o posiadaniu psa zawsze musi być głęboko przemyślana, tak wybór rasy to również bardzo odpowiedzialna decyzja. W najlepszej sytuacji są te osoby, które upatrzyły sobie pasującą rasę u znajomych. Warto wziąć pod uwagę, że psy tej samej rasy różnią się od siebie i nie każdy osobnik będzie miał identyczny charakter. Pewne jest jednak to, że od właścicieli dowiemy się bardzo dużo o konkretnej rasie, pozostałe informacje możemy czerpać z książek i od hodowcy. Zasięganie języka u znajomych ma też tę zaletę, że mogą oni polecić dobrą hodowlę. Jeśli sami są zadowoleni ze swojego pupila, na pewno pokierują nas do konkretnego hodowcy.
Jeżeli nie mamy tego komfortu, powinniśmy sami znaleźć hodowcę. Kupowanie pod wpływem impulsu nigdy nie jest dobre. Najlepiej zacząć od wyboru klubu. Wystarczy odwiedzić stronę internetową stowarzyszenia hodowców i zobaczyć jak jest prowadzone. Jeżeli taki klub zajmuje się tylko wystawianiem dokumentacji dla urodzonych szczeniąt, powinniśmy wziąć pod uwagę, że mało ma to wspólnego z prawdziwą kynologią, a jest raczej nastawione na legalizację sprzedaży. Zadajmy sobie pytanie czy chcemy kupić psa od hodowcy czy od osoby, której urodził się miot. Weźmy pod uwagę to, że pies rasowy musi kosztować. Nie kupujemy bowiem tylko zwierzęcia, ale kupujemy też czas hodowcy, jego ciężką pracę, wiedzę, doświadczenie i chęć niesienia nam pomocy. Jeżeli kupimy psa od osoby, która zyskała miot przez przypadek i nie jest ekspertem w danej rasie na jaką pomoc będziemy mogli liczyć później? Nie zawsze doświadczony hodowca sprzedaje psy drogo. To zależy od rasy, czasu, w którym jest sprzedawany szczeniak i kilku innych czynników. Nie kierujmy się tylko ceną, ale pamiętajmy, że w przypadku psów rasowych „tanio” raczej zawsze oznacza „kiepsko”, a „drogo” nie zawsze oznacza „dobrze”. Między bajki włóżmy także opowieści o tym, że rasowe są szczenięta tylko z jednego klubu albo, że szczenięta z innego są zawsze kundelkami. Jeżeli zobaczymy, że klub, w którym zarejestrowany jest hodowca organizuje wystawy psów rasowych, pojawiają się na nich sędziowie kynologiczni z uznanych klubów, pracownicy biura chętnie udzielają nam informacji na temat tego czy ogłoszenie o sprzedaży szczeniąt jest prawdziwe i potrafią rozwiać nasze wątpliwości konkretnymi faktami to znaczy, że klub taki dba o to by rejestrowane tam psy były sprawdzane przez wystawy, przeglądy hodowlane i przeglądy miotów.

Sami też możemy dużo dowiedzieć się na temat hodowcy, jeśli znaleźliśmy jego numer w ogłoszeniu internetowym. Hodowca, któremu zależy tylko na tym byśmy psa kupili nie będzie nam zadawać pytań tylko polecać swój miot. Hodowca, który jest osobą odpowiedzialną i zależy mu na psach zada pytania o to gdzie mieszkamy, czy mamy dzieci, jeśli tak - to w jakim wieku, czy znamy potrzeby, wymagania i charakter danej rasy. Taki hodowca będzie się chciał dowiedzieć czy jego szczenięta będą miały u nas dobrze. Osoba, której urodził się miot i chce się po prostu pozbyć szczeniąt zrobi wszystko, żebyśmy tylko je zabrali, oczywiście za odpowiednią opłatą.
W razie naszych pytań lub wątpliwości zawsze możemy się skontaktować z pracownikami biura klubu i dopytać czy kupujemy psa od prawdziwego hodowcy.

Jeżeli zdecydowaliśmy się na psa konkretnej rasy, wybraliśmy jego płeć i godną zaufania hodowlę, powinniśmy pojechać by wybrać konkretne szczenię. Jeżeli nie mamy doświadczenia z daną rasą, a hodowla nie została nam polecona, to zawsze najlepiej wybierać szczenię osobiście w hodowli. Sam odbiór szczenięcia (po ukończonym 8. tygodniu życia) musi (wg polskiego prawa) odbywać się w hodowli. Niekiedy zdarza się, że szczenię wybieramy wcześniej. Są i tacy, którzy nie chcą do hodowli jechać dwa razy i kontaktują się tylko z takimi hodowcami, którzy mają wolne szczenięta gotowe do odbioru. To jak szczeniaki będą się zachowywać po naszym wejściu do domu jest w jakiejś części zależne od ich rasy, ale pamiętajmy, że miot trzymany w domu, przyzwyczajony do domowych odgłosów i ludzi nie wykazuje objawów strachu kiedy ktoś podchodzi do kojca. Szczeniaki lgną do ludzi. Miot, który trzymany był w budynku obok domu i tylko przyniesiony do mieszkania na czas sprzedaży, będzie się zachowywał bardziej zachowawczo. Takie szczenięta mogą być dobrymi towarzyszami, ale z reguły trudniej przyzwyczajają się do życia w domu. Oczywiście są i takie rasy psów, które muszą żyć na dworze, ponieważ warunki mieszkaniowe to dla nich katorga. Ale i u szczeniąt tych ras da się zauważyć czy hodowca odpowiednio je socjalizował. Pamiętajmy, że nadmierna lękliwość u kilkutygodniowych szczeniąt to zawsze sygnał alarmowy dla kupującego. Zwracajmy także uwagę na wygląd młodych psów. Szczeniąt nie da się wychować w sterylnych warunkach, więc jeśli poczujemy delikatny zapach moczu, łapki będą ubrudzone kałem, a włos lekko powichrowany to nie od razu jest oznaką trzymania w okropnych warunkach. Szczenięta załatwiają się bardzo często i żaden hodowca, zwłaszcza przy licznym miocie, nie jest w stanie zachować idealnej czystości. To niemożliwe. Jeżeli jednak zapach będzie bardzo intensywny, sierść w wielu miejscach sklejona, skóra mocno zaczerwieniona to już jest powód do niepokoju. I to duży. O tym dlaczego nie powinniśmy zabierać szczeniąt z takich miejsc pisaliśmy tu. Pamiętać należy, że finansujemy wówczas brudny biznes, zamiast ratować psy.

O formalnościach związanych z zakupem psa, pisaliśmy także na łamach Łączy Nas Pies. Podstawą jest spisanie umowy kupna/sprzedaży. Jeśli tego nie zrobimy, zapomnijmy o jakimkolwiek poczuciu bezpieczeństwa jeśli chodzi o odpowiedzialność hodowcy za sprzedaż zdrowego psa. Metryka urodzenia – to ważny dokument. Na jego podstawie wyrobimy później rodowód. Szczenię musi być oznakowane mikrochipem (jeżeli hodowca nie ma czytnika, musimy sprawdzić czy chip jest wykrywalny i potwierdzić jego numer u weterynarza, najlepiej następnego dnia po zakupie).
Pamiętajmy, ze w Polsce nie ma jednej centralnej bazy chipów i jakiekolwiek opowieści (niestety wiele z nich usłyszymy od lekarzy weterynarii) o tym, że chip jest niezarejestrowany i że hodowca nie dopełnił obowiązku to po prostu totalne bzdury. Zadaniem hodowcy nie jest rejestrowanie mikrochipa w którejkolwiek bazie danych, a jedynie przekazanie informacji o jego numerze do klubu, który po przeglądzie miotu wydaje metrykę, na której umieszcza numer chip.
Rejestracja numeru chip należy do nabywcy. Numer rejestruje on na swoje dane, a może to zrobić wszędzie. W każdej dostępnej bazie. Hodowca nie rejestruje numeru chip, bo nie może tego zrobić posługując się danymi nabywcy. Jeśli przepisy w tym aspekcie się zmienią, o co środowisko kynologiczne apeluje od dawna, na łamach ŁNP poinformujemy o takiej możliwości. Wszystkie nasze wątpliwości dotyczące chipów i rejestracji rozwieją pracownicy biura KC.

Metrykę, umowę i książeczka zdrowia. Pamiętajmy, że powinny się tam znaleźć wpisy o przeprowadzonych odrobaczeniach (przynajmniej dwa z podpisem i pieczątką weterynarza) oraz szczepieniu przeciwko chorobom zakaźnym (przynajmniej jedno – zależy od wieku psa i decyzji weterynarza odnośnie kalendarza szczepień i użytych szczepionek).
Dobry hodowca przekaże nam również zapas karmy, którą karmiony był pies. Jej ilość powinna wystarczyć na pierwsze dni pobytu w nowym domu, zanim kupimy taką samą karmę. Najlepiej nie zmieniać jej przez pierwsze tygodnie na inną, a nawet jeśli się na to zdecydujemy to należy to robić bardzo powoli.
Jeśli chcesz się dowiedzieć jak zmienić karmę i jak opiekować się szczenięciem zaraz po tym jak trafi do twojego domu, kliknij tu.

Psa kupuj z głową! Nie spiesz się. Zaplanuj wszystko, a w razie wątpliwości kontaktuj się z biurem Klubu i czekaj cierpliwie na odpowiedź.

(BKJ)